“Meneer van Amerongen: steek uw Annus Horribilis maar in een geheime opening waar de zon nooit schijnt!” (tevens Stamcafé)

Donderdag 28 december

Antisemitisme is het allerhoogste stadium van wokisme

Mooi interview met de Franse filosoof Alain Finkielkraut in de Neue Zürcher Zeitung van vandaag. Ik vat de kern even in eigen woorden samen: wokisme is het volledig in twijfel trekken van de westerse cultuur. Het is een achterdochtige en zelfs beschuldigende blik op ons gehele erfgoed. Het favoriete tijdverdrijf van het wokisme is het oordelen, in de vorm van een tribunaal, over een verleden dat racistisch, seksistisch, homofoob, enzovoort was. Er heerst een totale overgevoeligheid voor alles bij de woken, die alle mogelijke vormen van veronderstelde stigmatisering willen bestrijden.

De communistische ideologie werd op een bepaald moment met de werkelijkheid geconfronteerd in de vorm van de Sovjet-Unie en het maoïstische regime in China. Voor de woken bestaat zo'n realiteitscheck niet. Bovendien gaat het wokisme hand in hand met een demografische verandering in onze samenleving. Het wokisme associeert zich met het islamisme. Om deze reden kan het nog moeilijker worden deze ideologie van zich af te schudden. Na het bloedbad van 7 oktober lijkt het erop dat antisemitisme het hoogste stadium van wokisme is. Het wokisme reduceert genadeloos de complexiteit van menselijke constellaties tot de confrontatie van heersers en geregeerden, onderdrukkers en onderdrukten. Deze ideologie plaatst Israël in het kamp van de onderdrukkers. Dit gaat zo ver dat de staat volledig wordt gedelegitimeerd. Amerikaanse studentencollectieven omschrijven Israël vanaf het begin tot op de dag van vandaag als een koloniale onderneming. Het recht van Joden op dit land wordt betwist. Er wordt gehandeld alsof ze zich daar, in Palestina, hadden gevestigd, zoals de Duitsers in Namibië of de Fransen in Algerije. Vandaar de opkomst van de slogan ‘Van de rivier tot de zee, Palestina zal vrij zijn’.

Het einde nadert

Donderdag 21 december

Hoerneuken in een ambulance in Maastricht

Wat lees ik nou op de GeenStijl: leden van de raad van bestuur van het Academisch Ziekenhuis in Maastricht hebben in anderhalf jaar tijd tonnen gedeclareerd. 100.000 euro aan privéchauffeurs, meer dan 150.000 euro voor tripjes naar het buitenland, autoritjes voor 1.647,89 euro en lekker in San Diego een dagje naar een of ander congres en dan een paar dagen betaald op het strand hangen.

Ik hoefde maar even naar de bakkes van bestuurslid Helen Mertens te kijken en toen snapte ik het meteen. Het is de kwaadaardige schickeria van Limburg ten voeten uit. Alleen in Limburg kwakken de kakmadammen hun tronie zo dramatisch dicht met plamuur, en nergens in Nederland wordt zoveel hairspray gebruikt als in Maastricht. Men vindt dat daar deftig, er bij lopen als een kommersjele sekswerkster in Caïro tijdens het bewind van koning Farouk, net zoals de mannen in Maastricht het deftig vinden om knickerbockers en Oostenrijkse jagershoedjes met veertjes te dragen (Pieter Menten droeg ze ook graag).

De PVV heeft gelukkig Kamervragen gesteld over deze schandalige uitvreterij en oplichterij door de Bende van Drie van Maastricht.

Tevens StamCafé

Donderdag 14 december

Sticky Vicky. 15 april 1943 - 29 november 2023.

Dat haar herinnering tot een zegen mag zijn.

Goochelen met het vagijn

Ik heb een paar keer overwinterd in Benidorm en genoot dan vrijwel iedere avond van het leger buiksprekers, goochelaars, Engelse stand up comedians en crooners maar vooral ook van Victoria María Aragüés Gadea alias Sticky Vicky, die tot mijn grote verdriet zeer recentelijk is overleden. Vicky, die later officieel Vicky Leyton heette, kwam altijd op met oriëntaalse muziek en stond dan een half uur poedelnaakt voor de Britse, Duitse en Nederlandse bejaarden te goochelen. Fred Kaps maar dan anders. In een half uur tijd toverde ze uit al haar magische doos brandende gloeilampen, pingpongballen, worsten, machetes, scheermesjes, vlaggen, bloemen en kaarsen tevoorschijn, verbouwereerd aangestaard door het publiek, dat dacht dat het vagijn vooral bedoeld was om mee te plassen en om kinderen mee te baren. Het hoogtepunt van de voorstelling was het openen van een fles bier met haar vagijn en hup: daar ging ons aller Vicky weer naar de volgende tent om op te treden in haar blote gat. We kijken even naar de beelden.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik geen stijffie kreeg van Vick want zo’n zieke geest heb ik nou ook weer niet. Het ging mij meer om de cultstatus van de Spaanse illusionist. Door IJslandse studenten bijvoorbeeld werd ze als een levende legende gezien. Op haar webpagina schreef ze: "Ik had nooit gedacht dat ik op deze hoogtijd leeftijd op een podium zou kunnen staan, en dat is allemaal te danken aan het Engelse en Finse publiek". Vicky stal de show in de eerste en zesde aflevering van de derde serie van de Britse tv-sitcom Benidorm.

Nou hoor ik de reaguurder al mopperen: je bent maar een smerig kereltje, van Amerongen, en bovendien kan mijn vriendin ook een fles Schultenbräu opentrekken met haar doos, dus waarom moet de dood van dit vieze omaatje mij aangrijpen? Wat maakt haar zo bijzonder?

Nou, het gaat bij deze artieste net als bij Hamas om de context. Vicky studeerde vijftien jaar klassiek ballet en werkte later als danseres. Met haar zus, een gediplomeerd slangenmens, trad ze op in een muzikale dansshow. Na de dood van Francisco Franco en de versoepeling van de seksuele censuur wilde het publiek meer seksueel expliciete shows, en werkgevers begonnen buitenlanders in te huren die bereid waren naakt op te treden. Een goochelaar stelde aan Vicky voor dat ze met haar doos moest gaan toveren. Na te hebben geoefend met zakdoeken, ging de Spaanse Tommy Cooper over op zwaarder geschut. Vicky typeerde zichzelf of de show niet als pornografisch: "Om te doen wat ik doe, moet je over veel fijngevoeligheid beschikken. Het is noodzakelijk om er een vleugje elegantie aan te geven". Vicky verscheen over het algemeen zes keer per nacht, zes avonden per week. Haar laatste show gaf ze in het najaar van 2015, enkele dagen voor een heupoperatie. In februari 2016 werd bij haar baarmoederkanker vastgesteld en op 72-jarige leeftijd kondigde ze haar pensionering aan. Ze was nooit getrouwd en had een zoon, Eduardo Romero Aragüés, en een dochter, María Gadea Aragüés. En gelukkig kan ik afsluiten met goed nieuws want deze dochter van deze cultlegende is de nieuwe Sticky Vicky!

Tevens StamCafé

donderdag 30 november

Moeder alcohol

Ik zit in de vroege boemel van Olhão naar Monte Gordo, alwaar ik ga koffieleuten en lunchen met Marie Roelofsen, een van de tien weduwen van mijn grote held August Willemsen. Door zijn Braziliaanse Brieven wilde ik ergens in de jaren zeventig al naar Brazilië.

Bol: Tussen 1967 en 1984 verbleef August Willemsen vier keer gedurende langere tijd in Brazilië. In brieven aan zijn vriend Paul Roelofsen, die op zichzelf vaak weer bestonden uit dagboekteksten, deed hij verslag van zijn ervaringen en belevenissen tijdens deze ‘studiereizen’ die hem dwars en overdwars door het land voerden van São Paulo en Rio de Janeiro naar Bahia en Palmeira dos Índios. Als egodocument staat dit boek, ook door de superieure stijl van de schrijver, op eenzame hoogte in de Nederlandstalige letteren. Maar veel meer dan voor zichzelf en zijn zielenroerselen zet Willemsen de staaltjes van zijn meesterschap in om met een even onderkoelde als scherpe blik het dagelijks leven in Brazilië te beschrijven.

De colleges Portugees van schrijver/vertaler August Willemsen aan de Universiteit van Amsterdam waren legendarisch. Om 9 uur ‘s ochtends kwam de goede man aanzeulen met flessen cachaça, limoenen, ijs en rietsuiker en werd de Braziliaanse ziel verklaard aan de hand van een spoedcursus caipirinhas stampen. Leuker kan men alcoholisme niet maken.

Zijn collega op de faculteit was overigens José Rentes de Carvalho, de Portugees/Nederlandse schrijver die nog steeds alive and kicking is.

Tevens StamCafé

Vrijdag 24 november

Schadenfreude ist die schönste Freude

Ik zit met mijn uitgever Otto op Schiphol te wachten op de vlucht naar London City Airport en ben nog steeds aan het nagenieten van de overwinning van Wilders. Het is exact dezelfde sensatie als bij de overwinning van Trump, de uitslag van het Brexit-referendum en de verkiezingsoverwinning van BBB. Ook toen wentelde ik mij in leedvermaak. En wederom is er heerlijke Schadenfreude vanwege het intense verdriet bij hoernalistiek Nederland: de verbouwereerde gezichten bij de inktkoelies van het Vlaamse Mediakartel, de tranen in de ogen van Floor Bremer, de cheerleader van D66 en RTL Unilever Treurbuis, de verbijstering bij de buklaven van de NPO, de huilende gestaalde kaders van Groep Frenske, de asgrauwe kop van Rob Jetten, die op slag van de ideale schoonzoon transformeerde tot een bijzonder griezelige Gay Dracula.

De Nederlandse journalistiek leeft al decennialang in een bubbel. Eerst waren de amigos de la prensa verbijsterd over de populariteit van Fortuyn en schreven ze die kapot. Idem dito met Thierry Baudet en daarna Caroline van der Plas. De afgelopen maanden werd het moeilijk: ze moesten enerzijds én Omtzigt én Van der Plas én Wilders slopen, en anderzijds Timmermans – Kaag met een pens en een baard – de hemel in schrijven. Een ondankbare taak. Vrijwel alle aanwezigen in de studio waar de Grote GeenStijl Tweede Kamer Verkiezings Uitslag Dinges werd opgenomen, kennen politici van rechtse partijen. Jarenlang werden er informele avonden gehouden in Café Waterlooplein – de zogenaamde ‘alt right-borrels' – en daar kwam altijd een zeer prettig publiek op af: een mix van vrije geesten. De broodschrijvers van de Vlaamse kartelkrantjes lieten zich nooit zien op dit soort avondjes, want die willen en durven niet geassocieerd te worden met “extreem-rechts”.

Tevens StamCafé

Donderdag 16 november

The only thing worse than being talked about is not being talked about.

Oscar Wilde

De Ierse schrijver Brendan Behan (1923-1964) schreef: There’s no such thing as bad publicity except your own obituary. Behan had die quote weer geleend van Phineas T. Barnum, bekend van Barnum & Bailey Circus alias The Greatest Show on Earth, en die parafraseerde Oscar Wilde: The only thing worse than being talked about is not being talked about.
Ik ben benieuwd hoeveel lezers van mijn kroniek het prachtige liedje Mountjoy van Morrissey kennen. Dat is opgedragen aan Behan. 

Brendan Behan's laughter rings
For what he had or hadn't done
For he knew then as I know now
That for each and every one of us

We all lose
Rich or poor, we all lose
Rich or poor, they all lose

Steven Patrick Morrissey was natuurlijk het gezicht van The Smiths, bij de stokoude reaguurders bekend van Hand in Glove, Reel around the Fountain, This Night has Opened my Eyes en This Charming Man, maar ik vond de beste man pas echt interessant worden toen hij als islamcriticus uit de kast sprong. Dat werd hem niet in dank afgenomen door de linkse kerk  in Engeland:

Just after the jihadist attack on his hometown of Manchester, Britrock icon Morrissey broke their sacred law. He spoke out on social media, expressing his frustration with politicians’ obfuscation over the obvious role Islam plays in the never-ending stream of violent attacks against Europe from the Islamic state. The statement was met with a swift and fierce response. Morrissey was branded a racist, a far-right zealot, a bitter man seething with hatred for all minorities. After all, in the hive mind of the Far Left, that’s the only explanation for why a person wouldn’t embrace an open-borders immigration policy in the middle of a jihadist insurgency.

Donderdag 9 november

Lied van Louis Davids, voor Jos Collignon

Kleine Brammie, tenger Jodenjochie, snikt het uit,
Begrijpt het niet.
Dat zijn makkers sarren en hem plagen,
Hem bedotten en bespotten.
Moeder, vraagt hij, waarom scheldt men voor Jood?
Ze neemt haar kleine jongen op haar schoot:
Kom maar bij me, Brammie,
Schat, je moet niet huilen!
Kom maar bij je mammie,
Die kent jouw verdriet.
Ik weet het, jij vindt
Heel zelden een vrind;
Met een Jodenkind willen ZIJ niet spelen.
Als ze je plagen, leer het verdragen
Kom bij moeder, lieve vent,
Speel maar alleen, gebensjte jongen,
En wees er trots op
Dat jij je moeders Jodenkindje bent!
Luister, Brammie-lief,
het lot van Jodenkindertjes is niet vol zonnenschijn
Maar je zult het later goed begrijpen,
Als je groot bent, dat je Jood bent.
Goeie mensen doen ons Joden geen kwaad;
Droog nou maar je traantjes, kameraad!
Kom maar bij me, Brammie…....

Eigenlijk heb ik het helemaal geen zin om het in mijn gezellige kroniek over Jos Collignon te hebben, de tekenaar die destijds zowel bij Der Stürmer als bij Der Völkische Beobachter door de respectievelijke hoofdredacteuren Julius Streicher en Alfred Rosenberg werd geweigerd als cartoonist omdat ze Collignon niet grappig genoeg vonden. 

Bij de Redactie Humor van de Volkskrant vonden ze Collignon wél grappig en de column van vandaag is een klassieke dijenkletser. We kijken even naar de beelden:

Tevens Stamcafé

Vrijdag 3 november

JE MOET DOOD!

Dit is alweer mijn 44ste stuiptrekking en de trouwe lezer vraagt zich terecht af: wanneer ga je nou eindelijk eens deaudt, Van Amerongen? Je bent al een heel jaar aan het reutelen, dat is toch niet normaal meer? Hou je de boel soms voor de gek, pipo?  

Was het maar een gebbetje, lieve vrienden… 

Ik heb het afgelopen jaar diverse begrafenisondernemers in de Algarve bezocht om mij te laten informeren over de mogelijkheden om mooi de grond in te gaan want zulke serieuze zaken moet je niet aan de nabestaanden overlaten. Dat er ineens BLØF, Coldplay of Stef Bos wordt gedraaid tijdens mijn teraardebestelling, of dat Peter Breedveld samen met Bert Vuijsje een lijkrede houdt bij mijn droeve kuil. 

Tijdens de begrafenis van mijn maatje Conny Mus hield de broer van zijn toenmalige vriendin een toespraak, waarin hij het had over het aardse Jeruzalem en het hemelse Jeruzalem. De man, een dominee, verwees hiermee naar de vermeende religieuze kant van Mus. Nou, als er iemand heidens was, was het Mus. 

Ik hoorde dit verhaal uit eerste hand van Jeroen Pauw want zelf was ik er helaas niet bij omdat ik in de jungle van Paraguay zat. In de aula begon iedereen te kuchen toen het over de vrome Conny Mus ging en tijdens de natte nazit konden de vrienden van Mus er smakelijk om lachen, over de postume bekering van die zondaar uit Amsterdam. 

Voor zijn zeventigste verjaardag, regelde ik een bijeenkomst op zijn graf, midden in de lockdown. Dat werd mijn echte afscheid van Mus.

Tevens het 2 november Stamcafé

Donderdag 26 oktober

Buk buk buk nog een keer
Geluk is toch al zo teer
Buk buk buk nog een keer
Mijn liefde vraagt niet om meer

In Portugal wonen ongeveer 60.000 mohammedanen, op een totale bevolking van ruim 10 miljoen. “Lekker rustig", hoor ik het roze leger der reaguurders denken. Dat klopt, want de afgelopen weken zag ik nergens in Portugal moslims schuimbekkend demonstreren tegen de internationale jodenheid (die maar zeer matig vertegenwoordigd is met rond de 4000 zionistische handlangers). 

Misschien hebben die 60.000 moslims gewoon een baan en helemaal geen tijd om te demonstreren, of weten ze dat je geen geintjes moet uithalen met de gastheren en al helemaal niet met de bullebakken van Guarda Nacional Republicana (GNR) want die knuppelen er vrolijk op los. Daar kan de Nederlandse tokkiejeugd die Albufeira des zomers infecteert over mee praten. We genieten nog even na van de beelden. En Nederlandse voetbalsupporters, die dachten dat je je in Lissabon net zo onbeschoft kon gedragen als in Amsterdam, zijn ook een keer finaal in de pan gehakt door de GNR. Mijn moeder zei altijd: ‘s lands wijs, ‘s lands eer. Oftewel: When in Rome, do as the Romans do. De “Nederlanders” uit Den Haag die dachten even een ober in Praag te kunnen kopschoppen, zitten nog steeds vast em de knapen die van hun tent op het Sziget-festival in Boedapest een pill mill hadden gemaakt, kregen vijf jaar aan de broek. 

Er waren uiteindelijk wel een paar vervelende Portugese mohammedanen, maar die groeiden op in Engeland en bekeerden zich pas op latere leeftijd tot het jihadisme. Voor hun wonderbaarlijke ontdekking van Het Ware Geloof, voetbalden ze in parken in Londen, en dronken en blowden en hoerden en snoerden ze. De bekendste van dat clubje eencelligen, waarvan er een aantal naar hun Schepper zijn teruggeroepen, zijn Nero Saraiva en zijn Nederlands-Portugese bruidje Angela Barreto uit Soesterberg. 

In landen als Portugal, Hongarije en Polen is er om evidente redenen dus geen vijfde colonne mohammedanen, die zich gedragen alsof ze de baas zijn.

Tevens: Stamcafé

Donderdag 19 oktober

Den reaguurder heil!

Dat ik dat nog mag meemaken: GeenStijl is salonfähig geworden. Ik ben dus op het juiste moment overgestapt van de Volkskrant naar GS. De stuitende pro-Hamas berichtgevingen van vrijwel alle krantjes van de Belgen (op de Telegraaf na) geven mij met terugwerkende kracht gelijk. 

Van de week keek ik heel even naar NPO Plus en ik schrok me een hoedje: alle programma’s waren furieus anti-Israël: van het Jeugdjournaal, EenVandaag, het Grote Demente Bejaarden Journaal tot Op1. 

Het zal me niks verbazen als het Sinterklaasjournaal straks ook nog wat antisemitische bagger gaat strooien, want je kan die blanke kinderzieltjes immers niet vroeg genoeg waarschuwen voor het zionistische monster. Wellicht kan Erik van Muiswinkel een hele aardige Ewige Jude neerzetten, die door de schoorsteen ploft en brult: “Alle pepernoten inleveren bij oom Abraham, rotkindertjes!” En misschien aansluitend die hele leuke kinderfilm draaien van Walt Disney: Donald Duck in Nutzi Land, gevolgd door een vrolijke uitzending van Hamas Telekids.